Αποδοχή ασθένειας
Αποδοχή ασθένειας
Πολλοί οικογενειακοί φροντιστές αρνούνται να αποδεχθούν την πραγματικότητα της σχιζοφρενικής κατάστασης ενός ασθενούς. Προσπαθούν να κρατήσουν την ασθένεια μακριά τους απορρίπτοντας όλες τις υπενθυμίσεις οτι υπάρχει, συμπεριλαμβανομένων των ιατρικών θεραπειών και των κοινωνικών παροχών. Μόνο όταν χτυπήσει μια καταστροφή – ένα σοβαρό επεισόδιο σχιζοφρένειας, μια ξαφνική σύγχυση ή ιατρική επιπλοκή στη νοσηλεία – παραδέχονται και συνειδητοποιούν ξανά ότι το άτομο για τον οποίο νοιάζονται έχει μια σοβαρή ασθένεια και χρειάζεται βοήθεια.
Οι φροντιστές που:
-μπορούν να αποδεχτούν την πορεία της ασθένειας ενός ατόμου
-μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τις πολλές προκλήσεις της κατάστασης
-απολαμβάνουν το χρόνο που έχουν αφήσει ο ένας με τον άλλον
είναι ικανότεροι να αντιμετωπίσουν το μέλλον.
Πολλοί φροντιστές πιστεύουν ακράδαντα ότι το να μένουν συνεχώς θετικοί τους δίνει την καλύτερη πιθανότητα να αποτρέψουν τις επιπτώσεις της ασθένειας του ασθενή. Αρνούνται να έχουν περισσότερες αρνητικές σκέψεις σαν να είναι δυνητικά επιβλαβείς. Αλλά η θετικότητα που δεν βασίζεται στην πραγματικότητα είναι αυταπάτη. Αποτρέπει εσάς και τον ασθενή να λάβετε τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσετε τις προκλήσεις της φροντίδας. Μπορεί να οδηγήσει σε βραχυπρόθεσμη ευτυχία αλλά να οδηγήσει σε μακροπρόθεσμο κίνδυνο.
Ομοίως, ορισμένοι φροντιστές πιστεύουν ότι η έκφραση αρνητικών συναισθημάτων, όπως η θλίψη και η ανησυχία, μπορεί να αυξήσει το άγχος και την ενοχή που αισθάνονται οι ασθενείς και αυτό να τους βλάψει. Όταν είστε πάντα υπερβολικά αισιόδοξοι, τότε το άτομο που φροντίζετε συχνά αισθάνεται ότι είναι απαγορευμένο να εκφράζει τη θλίψη ή το άγχος του. Αυτό τον κάνει να αισθάνεται πιο μόνος με τις συνθήκες και τα συναισθήματά του. Είναι καλύτερο για εσάς να μοιράζεστε τα αρνητικά σας συναισθήματα με τον ασθενή και, κατά συνέπεια, να πλησιάζετε σε μια πιο δεμένη σχέση.
Η απελπισία ορίζεται ως η πλήρης απουσία ελπίδας. Αλλά αυτό δεν είναι το συνηθισμένο αποτέλεσμα της αποδοχής. Όταν μπορείτε να σκεφτείτε όλες τις συνέπειες της κατάστασης του ατόμου, δίνετε την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Λαμβάνετε αποφάσεις με βάση την επίγνωση των γεγονότων. Αντιμετωπίζετε καθημερινά προβλήματα δημιουργώντας λύσεις που είναι ρεαλιστικές. Αυτό δεν μειώνει την ελπίδα για τον ασθενή να ζήσει μια ζωή με την υψηλότερη δυνατή ποιότητα, την αυξάνει.
Το να ζεις με την αποδοχή ότι ένα άτομο που φροντίζεις αρρωσταίνει μέρα με τη μέρα, δεν υπονομεύει την απόλαυση για το χρόνο που περνάς μαζί του, την εντείνει. Υπάρχει κάτι σχετικά με την επίγνωση της ευπάθειας του ασθενή που θα συγκεντρώσει το μυαλό σας και θα κάνει τον χρόνο πιο πολύτιμο. Κάνουμε το καλύτερό μας με τα μάτια πλήρως ανοιχτά για όσο μπορούμε. Στη συνέχεια, λατρεύουμε και τους ασθενείς και όλα όσα κάναμε για να τους βοηθήσουμε.